تپه حصار دامغان

در کاوش های تپه حصار دامغان، در سالهای 1310 و 1311 ه.ش سه دوره استقرار آشکار شده، آثار و بازمانده فرهنگ های گوناگون از دوران پیش از تاریخ تا دوران اسلامی به دست آمده است. مردم ساکن تپه حصار بر پایه مهرهای استامپی (مسطح) و استوانه ای(سیلندری) که از این محل به دست آمده، در دوران پیش از تاریخ دارای خط و یا گونه ای علامت اختصاری بوده اند.

پیدایش این خط می رساند که این مردمان دارای خط بودند و می نگاشتند و مهرهای یافت شده، پاسخ نامه های آنان است و بی گمان با بین النهرین و درّه سند در پیوند بازرگانی بوده اند. از سوی خاور با جلال آباد و بدخشان از طریق شهر سوخته سیستان، تجارت سنگ لاجورد و در کوهی داشته و به بین النهرین و ایلام فلز صادر می کردند، زیرا در تپه حصار کوره ذوب فلز و قطعه های ریز سری پیدا شده است.

بر پایه آزمایشهای کربن 14 ، دیرین ترین لایه تمدنی حصار از 6 هزار و 600 سال پیش استو جدیدترین دوره فرهنگی در همین تپه، در حدود 3 هزار و 900 سال پیش است. از این رو در بین دیرین ترین لایه های فرهنگی تا جدیدترین لایه های حصار، 2 هزار و 700 سال معماری، فرهنگ، تاریخ و زندگی انسان نهفته است.

با به دست آمدن استخوان چهارپایان، چون گاو، گوسفند، بز، غزال، و شتر می توان اهمیت دام و دامپروری را در میان این مردمان دریافت.

همچنین با بدست آمدن دانه های نباتی، مانند: کنجد، پنبه دانه، گندم، جو و حتی انگور، می توان پذیرفت که کشاورزی، کشت دانه های نباتی، کشت گندم و جو به همان اندازه دامپروری، شکوفا بوده است. با توجه به گفتار بالا می توان گفت که زندگی اقتصادی مردم تپه حصار، در سه دوره یاد شده، بر سه اصل : پیوند بازرگانی، دامپروری و پرورش طیور و کشاورزی استوار بوده است.