شعر منظومه شمسی

خورشید تابــان منم

زرد و درخشان منم

تو آســـــــمون ثابتم 

پیش همه رابـــــطم



نخستین ســــــیاره ام 

عطارد حـــــــــــــاره ام

همسایه ی خورشیدم

تن پرور و رشـــــــــیدم 

من داغ داغ داغــــــــم

کسی نیاد سراغــــــم



زهره خانم من هـــستم

با همه دوست دوسـتم

پر

 نور و تابــــــــــــنده ام 

در آسمــــــــــان زنده ام

اندازه ی زمینـــــــــــــــم

کوه و دشت را می بینم 

نزدیک خورشیــــــدم من

بی آب و گرمســـیرم من



بعد از زهره زمیــــــنم 

هر موجودی می بینم 

سفید و آبی هــــستم

زیبا و عالی هـــــستم



دوست زمــــــــین منم من

نزدیـک پروینـــــــــــــــم من 

هــوا و آب نـــــــــــــــــدارم 

از خودنشــــــــــان میزارم

سطح من از غـــــبار است 

سنگ های نرم درآن است

کوه بلـــــــــــــــــــندی دارم

پر از گودال وچاهــــــــــــــم

دور زمیـــــــــــــن می گردم

چهارهفته ای می چرخــــم

از خود نوری نــــــــــــــدارم 

نور را از خورشیـــــد میآرم 

نام نورم مهتــــــــــاب است

نورانــــــی وشب تاب است

تلســــــــــــکوب را نگاه کن

من را درآن جـــــــــــــدا کن

به شکل گردیـــــــــــــم من

سفید و ابریـــــــــــــــم من

نه گرمــــــــــم و نه سردم 

پر از شـــــــــــــادی ودردم

آب و هــــــــــــــــوایی دارم 

مکان و جـــــــــــــــایی دارم

 
مریخ سرخ رنگ مـــــــنم 

بعد از زمـــــــــــــین آمدم

درون خــــــــــود آب دارم 

چه فایــــــــــــــده یخ زارم

دو سال یک بار می گردم

دور خورشید می چرخــم

سطح من از بیابــــــــــــان

عین زمــــــــــــــین فراوان 


بزرگترین ســـــــــــیاره 

مشتری جان نام داره

از جنــــــــس گاز دارم

در خـــود یک راز دارم

حلقه ی روشــن دارم 

به دور این تـــــن دارم


زیباترین ســــیاره ام

زحل جان نــــام دارم

یک نام فارسی دارم 

بهـرام به یاد می آرم

از جنــس گاز هستم

زیبا و ناز هــــــــستم


سه ســــــــیاره ی دیگر

به آن ها خوب بنگـــــــــر

اورانوس هست ونپتون

پلـــــــــــــــــوتو دورترازآن

از خورشید خیلی دورند

خیلی سرد وکم نــــورند